My First Scissor Sisters Live

Μετά από μέρες σε ένα ανεστημένο μετά από 2 χρόνια Rockwave, με τις μουσικές πολλών διαφορετικών ειδών να έχουν σχεδόν ασελγήσει (με πολλαπλούς τρόπους) στα εγκεφαλικά μου κύτταρα και με όλα τα καθημερινά άγχη να με τρέχουν το μόνο που ήθελα ήταν να βρω κάτι που θα με απογείωνε, όσο το είχα ανάγκη και ακόμα περισσότερο αν γινόταν. Υπήρχαν οι υποψίες μέσα μου πως ίσως αυτό να συνέβαινε με τους Scissors Sisters αλλά κρατάμε πάντα τις επιφυλάξεις μας γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μας.

Το cd τους εδώ και μήνες λιώνει στο cd player και κάθε ακρόαση κρύβει τη δημιουργία νέων φαντασιώσεων παντώς τύπου. Χθες προς μεγάλη μου χαρά, μία από αυτές πήρε σάρκα και οστά και χωρίς να χρειαστεί και πολύς καιρός.Φτάσαμε γύρω στις 9.00 στην πλατεία Κοτζιά και αρχίσαμε να περιφερόμαστε ανάμεσα στον κόσμο υπό την ηλεκτρονική δυναμική των Atria. Η ατμόσφαιρα ήταν καλοφορτισμένη! Θέλεις λίγο το κέντρο της Αθήνας, θες το φυσικό σκηνικό της πλατείας του Δημαρχείου, θες ο κόσμος, θες η καλή διοργάνωση, θες και λίγο το δωρεάν, ...όλα συνέβαλαν σε μια απερίγραπτη εξέλιξη.

Απ’ότι μας είχε πληροφορήσει ένας καλός φίλος, το κλουβί με τις τρελές θα έβγαινε κατά τις 10.30. Οι υπόλοιπες «τρελές» της παρέας έιχαν αρχίσει σιγά σιγά να μαζέυονται και με μεγάλη λαχτάρα αναμέναμε την εμφάνιση των Glam Revival Νεουορκέζων! Οι Atria και οι Universal Trilogy (οι οποίοι είχαν επίσης μια πολύ δυναμική παρουσία) μας είχαν βάλει στο κλίμα για τα καλά.

Κατά τις 11 ακούστηκε μια φωνή απο τη σκηνή που ανακοίνωνε ότι σε λίγο, σε πολύ λίγο οι Scissor Sisters θα είναι κοντά σας.Η αγωνία έφθασε τα ύψη και όντως σε πολύ λίγο οι καλιαρντές φιλήδονες μορφές τους εμφανίστηκαν στη σκηνή και ο ενθουσιασμός του πλήθους ήταν παραπάνω απο εμφανής! “Take Your Mama Out” και το ανελέητο πάρτυ άρχισε. Δε χρειάστηκε και πολύ ώρα για να ζεσταθεί το κοινό. Σχεδόν όλοι ακολούθησαν τη ρήση ενός καλού φίλου που έχει πει “You gotta shake what your mamma gave you”. Η Ana ντυμένη με ένα πράσινο φουστάνι (κάτι μεταξύ χλαμύδας και λευκού φορέματος – φτερά στον άνεμο – Monroe) σαν ελληνίδα θεά, όπως είπε, και βαμμένη σαν την Μαρία Κάλας, όπως επίσης είπε, για να είναι ασορτί με το σκηνικό, έκανε ακόμα και τον πιο αδιάλακτο gay να ερεθιστεί (σημ. αρχισυντάκτη: λογοκρίθηκε το αυθεντικό κείμενο!) και να θελήσει να αλλαξοδωθεί για μια φορά στη ζωή του. Πληθωρική, καθ’ όλο το εύρος της παρουσίας της, natural born Star, χοροπηδούσε, χόρευε μάγευε και έπαιζε προκλητικά με το πλήθος. Ο Jake με δερμάτινη ολόσωμη, αποκαλυπτική στα άνωθεν μέρη, φόρμα, αθεράπευτα υγρός και κινητικός, με μια θεσπέσια φωνή, έκλεβε απροκάλυπτα τις ανάσες και τους άπειρους αναστεναγμούς μας.

Αυτό που ακολούθησε μετά είναι ειλικρινά δύσκολο να το περιγράψω, καθώς βρέθηκα σε ένα ακατάπαυστο ντελίριο, λικνιζόμενη σαν παλαβή, μαζί το υπόλοιπο πλήθος, που κώλο δεν έβαζε κάτω! Και που να βάλει δηλαδή όταν στη σκηνή έβλεπες την Ana Matronic και τον Jake Shears, ως Dancing Queens, σε ένα απίστευτο performance να χειραγωγούν το κοινό και να το παρασέρνουν σε ένα σύγχρονο Studio 54 (τι κι αν ήταν η Κοτζιά, βάσει των συνηθειών του μυθικού club, θα μπορούσε κάλλιστα τα σκηνικά του ένα βράδυ να ήταν αυτά του Δημαρχείου της Αθήνας)! Άλλωστε και η ίδια η Ana μας προέτρεψε να φανταστούμε πως βρισκόμαστε εκεί μέσα! Και το φανταστήκαμε με άνεση με όσα ακούγαμε, και πολλές φορές νοιώσαμε πως σε κάποια γωνία θα βλέπαμε τον Elton John, τους Frankie goes to Hollywood, ίσως ακόμα και την Bianca Jagger με το λευκό της άλογο.

Μπορεί να μην έρρεαν οι ανάλογες ουσίες, αντί για ντισκομπάλα να έχουμε τα φώτα της Αθήνας, αλλά αυτο δεν είχε καμιά σημασία καθώς οι μουσικές, οι ακατάπαυστοι disco & funk ρυθμοί, κούρδιζαν για τα καλά τα κορμιά μας και τα έσυραν προς κολασμένους παλμούς. Περίμενα μονάχα να αρχίσει να βρέχει χρυσόσκονη... Για το set list δεν χρειάζεται να πω και πολλά νομίζω! Όλα τα είπαν, εκτός απο αυτό που σχεδόν όλη η παρέα περίμενε, το It can come quickly enough, που τελικά δε μας πτόησε έπειτα από αυτό το οργασμικό live! Κλείσανε τη συναυλία τους με το “Music is The Victim” στο encore και μας χαιρέτισαν με ένα "ευχαριστούμε Αθήνα" (το ελληνικό πάντως το κατείχε πολύ ο Jake).

Για αρκετές ώρες μετά δε μπόρεσα να χαλαρώσω! Συνέχισα όλο σχεδόν το βράδυ ν’ακούω τις μουσικές τους, ακόμα και στον ύπνο. Δε μπορούσα να ξεπεράσω αυτή τη μουσική ονείρωξη. Το πρωί σηκώθηκα με ένα απίστευτο χαμόγελο και αισθάνθηκα εκστατικά ευτυχισμένη. Έπειτα απο αρκετές συναυλίες που παρακολούθησα φέτος μπορώ να πω πως οι συγκεκριμένοι τα είχαν όλα και ήρθαν και τη στιγμή που είναι ολόφρεσκοι! Κυρίως, όμως, ξέρανε πως να επικοινωνήσουν με το κοινό τους, κάτι που από πολλούς άλλους, και καλύτερους τους ίσως, λείπει εντόνως. Θα περίμενε κάποιος οτι λόγω του glamorous πράγματος που διακατεχει τη μουσική τους και το lifestyle τους, θα είχαν ένα εντελώς snobbish attitude. Μόνο αυτό δεν ήταν, μιας και μου έδιναν την εντύπωση ότι θεωρούσαν, πέραν της προσωπικής τους χαράς, πως ήταν υποχρεωμένοι να δώσουν τα πάντα στο κοινό τους και να δείξει τον απαιτούμενο σεβασμό, ακόμα και αν τους παρακολουθούσαν άνευ οβολού!